Praca z psem to parabola

Wzloty i upadki, to nieodłączny element współpracy z psem. Nie ważne jaki Twój pies jest, duży, mały, charakterny, bojaźliwy, zawadiacki. W pewnym momencie dojdziecie do punktu, gdzie coś pójdzie nie tak, będziecie nadawać na innych falach, każde z Was będzie chciało czegoś innego.

Albo w waszej współpracy miewacie takie zdarzenia cały czas i jak już coś pójdzie dobrze, to coś innego się rozwali.

To zdecydowanie przypadek mój i Frei, gdzie jedno idzie dobrze, a drugie się wali na łeb, na szyję. W domu coraz bardziej się otwiera, robi się pewniejsza siebie, zaczęła szczekać (z jednej strony fajnie wiedzieć, że szczeka, z drugiej nieco mnie to niepokoi), intensywniej się bawi, częściej podchodzi i zagląda w oczy. Natomiast wyjście z domu zwiastuje burzę.

Boli mnie gdy widzę, że jeszcze półtorej tygodnia temu było wszystko „ok.”. Chociaż w jej przypadku, nie było dobrze bo dalej się czegoś bała, wrócił jej lęk przed dudnieniem tramwajów i na echo. Ale chodziła na spacery, ćwiczyłyśmy koncentrację, bawiłyśmy się a to w ganianego, a to zabawką (mój tamtejszy sukces – cieszyłam się z tego jakbym wygrała w totka), razem biegałyśmy, jeździłyśmy komunikacją, socjalizowałyśmy się, poznawałyśmy nowe tereny.

I z dnia na dzień, nagle przestała wychodzić na spacery. Zbiegło się to z moją chorobą, ale nie wydaje mi się, żebyśmy były na tym etapie powiązania pod tytułem „skoro Ty chorujesz, to ja nie będę wychodzić na spacery, kuruj się, a potem to sobie odbijemy”. Zwłaszcza, że przecież chodziłam normalnie do pracy… Może ja czegoś nie zauważyłam, może ona wysyłała mi jakieś sygnały, a ja je zlekceważyłam? Coś musiało się stać, skoro dwa metry za drzwiami klatki ona zapiera się, podkula ogon i rzuca się w kierunku domu. Ale ja nie pamiętam co mogło to spowodować… Może to byli Ci policjanci w ilości dużo tamtego popołudnia? W końcu ona się trochę boi mężczyzn ubranych na czarno… Może jej się to skojarzyło z czymś? Ale nie podchodzili do nas, nie zaczepiali jej, więc nie wiem czy to mogło mieć wpływ.

Powiem Wam szczerze, że w tym momencie sobie z tym nie radzę. Nie wiem za bardzo co mam robić i wszystko czego się czepiam, wykonuję trochę po omacku z nadzieją, że to teraz poskutkuje. Obecnie na jednym spacerze uda mi się ją zaciągnąć do parku nieopodal, na bulwary. A na innym (tego samego dnia) ledwo zaprowadzę ją na trawnik naprzeciwko budynku.

Przez tydzień była panika przy spacerach i dalej niż za trawnik nie szła. Od czwartku udaje mi się ją zaciągnąć dalej. Wczoraj pojechałyśmy na działkę i przy okazji zrobiłyśmy sobie spacer po okolicy (absolutnie się nie zdziwiłam, że zachowywała się normalnie). I wtedy zaczęłam poważnie rozważać, czy aby na pewno jestem odpowiednim domem dla Frei. Może lepiej by jej było gdzieś z dala od miasta, gdzie miałaby ogródek i spacery po lesie? Może ona ma zupełnie inne potrzeby niż to co ja mogę jej zapewnić? Ona zupełnie inaczej się zachowuje w takiej głuszy. Przyszłościowo będę szukać miejsca zamieszkania gdzieś, gdzie jest spokojniej. Ale, niestety, najbliższe kilka lat nie zapowiada się byśmy gdzieś miały się wyprowadzić.

Gdy uda mi się z nią wyjść do parku (minutę drogi od domu) Freya dba o to by urozmaicić mi ten czas. Albo jest totalna panika, w której trudno ją nawet przekonać do tego by jednak zrobiła co trzeba. Albo jest fantastyczny bunt, bo ona nie idzie, ona nie chce, albo chce, ale zupełnie co innego niż ja i dla niej mogę nie istnieć. Wszystko jest ciekawe, węszenie w trawie i krzakach jest mega, nakręca się na inne psy, które są gdzieś w oddali lub ich w ogóle nie ma, ale ona kojarzy, że mogą się pojawić.

Obserwując ją widzę różnice w jej zachowaniu. Poprzedniego dnia mogła być przytulaśna, zaczepna i zabawowa, a już dzisiaj zachowuje dystans i sprawdza, czy wczorajsze zachowanie jest odpowiednie, nikt jej za nie nie zgani. A przynajmniej ja tak to rozumiem. Mama twierdzi, że ona dojrzewa i dlatego przechodzi takie drastyczne zmiany, no może.

Mogę się mylić, może za bardzo emocjonalnie podchodzę, może powinnam spojrzeć na to wszystko od innej strony? Nie wiem, ale mam wrażenie, że ona cały czas się zmienia i na pewne jej zachowania nie mam wpływu, i nie jestem w stanie ich przewidzieć. Może ona jest psim Doktorem Jekyllem i Mr. Hyde’em?